در نوامبر سال ۱۹۵۳ پرفسور کارل زیگلر و همکاران موفق به پلیمریزاسیون اتیلن در حضور یک کاتالیست ارگانو- متالیک در شرایط فشار و دمای پایین شدند. پروفسور زیگلر به همراه شیمیدان ایتالیایی جولیو ناتا در سال ۱۹۶۳ به خاطر این کشف موفق به دریافت جایزه نوبل شیمی گردیدند.
تنها یک ماه پس از این کشف، دکتر اتو هورن مدیر تحقیقات کارخانه شیمیایی هوخست نمونه‌های اولیه پلی اتیلن را جهت انجام آزمون و ارزیابی دریافت نمود. اولین کارخانه آزمایشی تولید پلی اتیلن با ظرفیت ۱۰ تن در ماه در اوایل سال ۱۹۵۴ در شهر فرانکفورت آلمان تاسیس گردید.
در سال ۱۹۵۸ تولید جهانی پلی اتیلن به ۱۷ هزار تن در سال و در سال ۱۹۶۲ میلادی به ۲۰۰ هزار تن در سال رسید و لایسنس های مختلف تولید پلی اتیلن در دما و فشار پایین در نوزده نقطه مختلف اروپا و هفده نقطه آمریکا و ژاپن واگذار گردید. در حال حاضر در دنیا سالیانه حدود ۲۸ میلیون تن انواع پلی اتیلن تولید می‌شود که حدود ۴ میلیون تن از آن برای تولید لوله های پلی اتیلن به کار می‌رود. یکی از اولین کاربرد های پلی اتیلن در تولید لوله های پلیمری بود زیرا مهندسان مدت ها به دنبال جایگزین مناسبی برای لوله های آهنی، چدنی، سفالی و بتنی بودند. اولین آزمایش هیدرواستاتیک بر روی لوله های پلی اتیلن در اکتبر سال ۱۹۵۶ و در آزمایشگاه شرکت هوخست انجام گردید و هنوز دو نمونه از لوله‌های آن زمان در حال آزمون در دمای ۲۰ درجه سانتیگراد و تحت تنش مماسی ۵ و ۵/۷ نیوتن بر میلیمتر مربع هستند و عملاً در اکتبر ۲۰۰۶ پنجاه سال عمر پیش‌بینی شده را گذرانده اند.
به علت رشد سریع لوله های پلی اتیلن موسسه IN آلمان یک گروه مطالعاتی را در ۱۹۵۷ تشکیل داد که با همکاری یکدیگر اولین استاندارد بین المللی لوله های پلی اتیلنی را در ژانویه سال ۱۹۵۹ به نام DIN8074/75 منتشر نمودند.
لوله های پلی اتیلن در طی شصت سال اخیر رشد چشمگیری از لحاظ کیفی و پروسه تولید داشته است. برای مثال محصولات تولید شرکت هوخست از نسل اولیه خود با نام تجاری Hostalen GM5010 به نسل سوم خود که از نوع Hostalen CRP100 می باشد ارتقا یافته اند. ویژگی ها، خواص و ملاحظات طراحی این نوع لوله ها بیانگر علت استفاده رو به رشد از لوله های پلی اتیلن است.